Kroatie, Slovenie, Oostenrijk

Kroatië, Slovenië, Oostenrijk oftewel de rest van de vakantie.
Vrijdag 10/8. Weer vroeg opgestaan we moeten namelijk 2 grensposten passeren. In Shkoder moeten we met de caravan van de politie anders rijden om naar de grens met Montenegro te rijden. Dat was nog wel even een dingetje, want de gemiddelde routeplanner is niet op dit soort grapjes ingesteld. Met behulp van omstanders weten we op de goede weg te komen. In smallere gedeelten van de omleidingsroute snappen veel Albaniërs niet dat onze combinatie net even te breed is om soms passeren mogelijk te maken. We passen het beste middel toe: we blijven gewoon staan totdat de tegemoetkomer eieren voor zijn geld kiest en achteruit rijdt. De groeten. Uiteindelijk rijden we Shkoder uit en het passeren van de grens met Montenegro gaat behoorlijk snel. Zo rijden we ook vlot door de hoofdstad van Montenegro, Podgorica. De grens met Bosnië bevindt zich in zeer bergachting terrein. Er is een stroomstoring aan de kant van Montenegro. Het duurt 2 uur voordat we ons melden aan de Bosnische kant. ”Meneer, is dit uw originele groene kaart?” “Jawel, zeg ik. “Ja, maar hij is afgedrukt op een printer; heeft u dat zelf gedaan?” Ja, zo werkt dat; de verzekeringsmaatschappij heeft me deze papieren digitaal toegestuurd en ik heb ze uitgeprint”. “Meneer, dan zijn het voor onze begrippen toch kopieën en die zijn niet rechtsgeldig in Bosnië; U kunt 2 dingen doen: of retour Montenegro of een verzekering bij de grens kopen. Ik loop naar het verzekeringskantoor. Dat blijkt een man te zijn op een stoel ergens buiten. Kan ik bij u een verzekering kopen. Ja, dat kost 36 euro. Kan ik pinnen of met Visa betalen. Nee meneer, alleen maar contant. Maar ik heb geen euro’s meer en ook geen andere Mickey Mouse dollars. Ja, dat is uw probleem.
Kortom, we gaan terug en rijden via een wachtrij van een uur weer door Montenegro richting Kotor en de grens van Kroatië. Bij de grens van Montenegro en Kroatië is de wachttijd weer dik 2 uur. De koppeling van onze Avensis begint moeilijk te doen van het optrekken, remmen, koppelen, ontkoppelen gedurende de twee uur 8% bergop naar de grens met Kroatie. Pas om half tien ’s avonds rijden we in het pikkedonker een camping op in de buurt van Dubrovnik. Achteraf gezien ware het beter geweest om even terug te rijden naar een dorp in de omgeving van de grens en daar wat euro’s te pinnen en dan weer terug naar de grens, maar ja.
Wat is de moraal van dit verhaal:
• Houdt altijd een bedrag aan euro’s voor noodgevallen bij de hand
• Laat je niet altijd door emoties leiden; ook al heb je gelijk
Caravan geïnstalleerd en met een rot vaart naar een restaurantje in de buurt. We konden nog terecht en genoten van een lekkere biefstuk. De rekening was 72 euro. Oeps we zijn weer in een duur land.
Zaterdag 11/8. Laura trekt de la open van de keukenkast en snijdt zich in de vingers; letterlijk dus. Stukje top van ringvinger verdwenen en bloeden als een rund. Ze gaf een gil; nou en dan weet Henri het wel; dit is serieus. Verband er op en om, maar dat lekt door. Ik ga naar de apotheek, vlakbij, en koop wat spulletjes om goed te verbinden. Uiteindelijk blijft het goed. De rest van de dag doen we niets. We zijn bekaf.
Zondag 12/8 Strand is dichtbij. Om ons heen leegstaande hotels uit ver vergane (communistische) glorie. Onze camping overigens, dateert uit dezelfde tijd. Te zien aan de gebouwen. Maar de plaatsen zijn groot, het sanitair schoon en voldoende, dus……prima. Voor Kroatiche begrippen goedkoop (23 eurie per nacht).
Maandag 13/8
We bezoeken Dubrovnik. Volgens de boekjes moeten we eerst via de stadmuren om Dubrovnik heen lopen. Met de taxiboot komen we in Dubrovnik aan en voor 20 euro pp mogen we de stadswallen op. Prachtig. Na een kleine 2 uur zakken we weer naar de begane grond. Pffffff; het is warm. Binnen de muren is het ook een pracht stad. We bezoeken wat toeristen winkeltjes, een oud klooster. Het is smoorheet. De combinatie van zo’n 12 kilometer lopen en de hitte zijn net even te veel voor ondergetekende. We gaan om een uur of vijf weer richting camping met de taxi boot. Het was de moeite waard.
Dinsdag 14/8. Stranddag. Met de snorkel de zeebodem verkend. Niet spectaculair.
Woensdag 15/8 Ik begin een gevoel van heimwee te ontwikkelen. We besluiten om een weekje eerder naar huis te gaan. Vandaag gaan we richting Plitvice. Dat is zo’n 400 km verder. Tegen vieren komen we aan op camping Borje. De entreeprijzen voor het nationaal park zijn de laatste jaren aardig gestegen: 40 euro per persoon. Zo. Omgeving van de Plitvice meren is ook prachtig. Moeten er nog een keer terug komen, maar dan in de herfst en er een weekje blijven of zo.
Donderdag 16/8. We trekken verder en komen iets ten zuiden van Bled (Slovenië) aan. Twee nachten om een beetje te acclimatiseren. We horen dat Bled een gekkenhuis is. Hoeft niet van ons en we zijn er al meer geweest. We staan op een boerencamping. Het geluid van de snelweg onder ons is behoorlijk overheersend. ’s Nachts kunnen we gelukkig wel slapen; dat scheelt weer.
Vrijdag 17/8. We bezoeken de Vintgarkloof, iets ten noorden van Bled. Daar waren we vroeger al een keer geweest en toen was het er rustig. Nu konden we de auto pas parkeren op P3 en liepen we met nog een paar honderd mensen door deze (overigens prachtige) kloof. Zelfde weg weer terug. Mooi.
Zaterdag 18/8. We hebben besloten om nog een klein weekje in Imst te bivakeren. We wilden eigenlijk naar een meer in het Salzburgerland, maar die bleken erg vol te zijn. Even naar camping Imst-west gebeld en er was nog genoeg plek. Ook hier is een moraal. Zoek in het hoogseizoen een camping NIET gelegen aan een meer. Wachttijden bij de Karawankentunnel zouden vandaag aanzienlijk kunnen zijn en jawel hoor, bij Jessenice stonden ze al stil. Omweg via Tarviso en Tolmezzo (aanbeveling ANWB bij grote drukte). Henri had op de kaart over het hoofd gezien dat deze weg voor caravans verboden was. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedraaid of zoiets????? We draaien weer om richting Jessenice en sluiten aan in de file die slechts 10 minuten duurt. Grom. (ook hier is een moraal) Via een echt schitterende weg bereiken we tegen drieën de camping en vinden een rustig plekje met prachtig uitzicht op de bergen. ’s Avonds heerlijk gegeten in hotel Neuner. We kruipen terug naar de camping.
Zondag19/8. We fietsen de route Gurgltal. Onderweg een Kneiphalte???? Wat is dat nu weer? Een aantal bronnen worden naar een paar tonnen geleid. Daar kun je in lopen. In een andere ton kun je met je ellebogen afkoelen. Afdrogen met je handen. Koud, maar heerlijk ontspannend. Schijnt goed voor huidproblemen te zijn. Ergens bij Nassereith wordt de bewegwijzering van de route iets minder en zitten we met de fiets te peddelen richting Fernpas. Fout dus. Na enig mopperen en met de hulp van een Oostenrijker vinden we de weg weer terug en hebben uiteindelijk zo’n 35 kilometer gereden. Heeeeeerlijk.
Maandag 20/8 Rustdag. Een graad of 26, licht bewolkt, een beetje wind, kortom lekker.