Drepanon

Drepanon, Pelopponesus
Het binnenvaren van de Griekse wateren gaat gepaard met veel bliksem, gedonder en regen. Het is goed mis met Zuidoost Europa. Vrijdagmiddag 15 juli om 14.00 uur rijden we de boot af in Patras op weg naar Drepanon, een klein dorp iets voorbij Nafplion. De nieuw tolweg is zo goed als gereed en we komen voorspoedig aan op camping New Triton aan het strand Plaka, waar nog een paar campings liggen. Onze camping is een kleintje. Dochter Vasiliki leidt ons rond en we vinden snel ons plekje. Snel de voortent er aan geknoopt want het dreigt voortdurend. Kennisgemaakt met Ruud en Bets, onze overburen, die hier al sinds 1982 komen.
Camping is niet meer dan een straatje met aan weerzijden met doek overdekte plaatsen. Super-schoon sanitair en de eigenaarsfamilie heel aardig. ’s Avonds lekker gegeten in het restaurant van de buren. Het regent die nacht aardig. De volgende morgen zon, eerst maar eens lekker zwemmen na het ontbijt. Het zeewater is heerlijk, maar op de een of andere manier voel ik me niet lekker en even later begin ik te bibberen en te schudden van de kou. Dit is niet goed, Rood. Terug naar de caravan. Ik heb koorts. Mijn bed in en in de loop van de middag en nacht vliegt mijn temperatuur op en neer tussen de 39 en de 34 graden. ’s Nachts besef ik (en Laura bijna gelijktijdig) dat ik waarschijnlijk weer een erysipelasaanval heb gekregen. Oftewel Wondroos. Met behulp van de campingfamilie krijgen we te horen dat we naar het ziekenhuis van Argos moeten. Dat is een districtshoofdstadje op een half uurtje rijden van onze camping. Eerste Hulp is snel gevonden. Maar ja, hoe werkt het hier. Er zaten mensen te wachten, dus maar even vragend gekeken met mijn handen omhoog en toen bleek dat ik dus mijn kop gewoon om de deur van, wat later bleek, een behandelkamer moest steken. Daar zat een dokter en een zuster met een patiënt en op mijn aankondiging in het Engels kreeg ik te horen dat hij me zo zou helpen. Wacht maar even in de wachtkamer. Even later mocht ik naar binnen en mijn verhaal vertellen. Been was rood en dik aan het worden. Die liet ik zien. Bloed afnemen, waaknaald in mij arm en hoeps je bent een patiënt. Na een half uurtje was de uitslag van het bloedonderzoek er en toen ik de behandelkamer weer binnenkwam zat er ook een andere dokter. Dat was de echte dokter; de eerste was een assistent-arts, met wie ik leuke verhalen uitwisselde over Nikos Galis, DE Griekse basketbalheld van weleer. Goed; ik mocht blijven; waarschijnlijk een dag of drie. Oeps, daar ga je met je goede gedrag. Even later kwam er een man met rolstoel waarin ik mocht zitten. Deze meneer kende alle voetballers van het Nederlands team van 8 en 4 jaar geleden, dus dat werd ook een aangenaam gesprek. Uiteindelijk komen we terecht op de bovenste verdieping in een lange gang met allemaal kleine kamertjes. Ik wordt afgeleverd op een kamertje van 3 personen van de afdeling urologie, na later bleek. Ik lag in het midden. Aan de ene kant lag een ouwe Griek wiens blaas continue gespoeld moest worden en aan de andere kant lag een Pakistaanse gastarbeider. De deugd in het midden dus. Nou, daar lig je dan. Laura terug naar de camping om spullen voor me te halen: nachtgoed, verschoning, sap, toiletspullen. Ik voel me ziek, waardeloos en glijd weg in een koortsachtig slaapje. Personeel is aardig, maar spreken erg slecht Engels. Tegen de avond is Laura er weer Inmiddels zijn de infusen aangesloten en krijg ik antibiotica, pijnstillers en vulmiddel. Avondeten is een kwak pastasoep met een kippenpoot. Volledig smaakloos. Na een paar schepjes, geef ik de moed op. Laura neemt morgen wat macaroni voor me mee. Lekker. Later bleek dat ze me op dieet hadden gezet om mij volstrekt onbekende redenen. Gadverdegadver. Mijn been wordt alleen maar dikker en dikker en roder. Achterkant kuit komen allemaal blaasjes. Het lijkt wel of ik verbrand ben en zo voelt het ook. Wat een ellende. Als ik uit bed kom dan kan ik de eerste 10 stappen niet lopen ivm de pijn. Eerst door de pijn heen douwen en dan gaat het. Daar kwam ik ’s morgensvroeg achter toen ik uit bed stapte en meteen door mijn hoeven zakte, voorover, mijn infuuspaal achter me aan. Onmiddellijk een horde verpleegsters om me weer in mijn werk te hijsen.
Ik ben drie dagen -droog biscuit, kippensoep, thee, water infuusje in/infuusje uit,- verder. Been wordt alleen maar erger. Laura rijdt elke dag van de camping op en neer en blijft een paar uur aan bed. Wat een schat. Zij zit daar ook maar alleen op de camping. Over de camping gesproken. Dochter Vasiliki is al een keer met Laura mee geweest om te checken of alles goed gaat. Lekker pak sap mee namens de familie. Zijn ook schatten Op dag drie verhuis ik naar een kamer met aan de ene kant een hele oude Griekse opa van 96 (maar nog zo scherp als een mes) en aan de andere kant Thannos een jonge Griek die een trombose heeft gehad in zijn dijbeen. Daar is hij in zijn lies blijven steken. Dat was zijn geluk. Nu een goed elektrisch verstelbaar bed. Ik verdenk de camping ervan dat ze een betere kamer hebben geregeld, want bij de verhuizing was dochterlief ook weer aanwezig. (Het gaat in Griekenland toch iets anders dan “bij ons”). Van de camping is ook geregeld dat Laura warm eten ’s middags mee eet. Thannos heeft een TV gehuurd zodat we de lange middagen slijten met …….…WK-voetbal. Opa wordt door zijn kinderen verzorgd. Vierentwintig uur per dag en 7 dagen per week. Helpen hem als hij naar de WC moet, wassen en scheren hem en alles wat verplegend personeel niet doet.
Op dag vier bij de doktersvisitie spreek ik mijn ongerustheid uit. “Jullie behandelen me nu al vier dagen met antibiotica en het wordt niet beter; integendeel, alleen maar erger. Dit gaat niet goed” Mompeldemompel aan de andere kant en een uur later komt er een nieuwe dokter bij; zij is interniste en meer gespecialiseerd in infecties. Zij voelt, klopt en doet van alles. Vraagt of ik toch echt niet gebeten ben door een insect, slang of wat anders. Nee, zeg ik en leg uit dat ik deze kwaal 25 jaar geleden en daarna 13 jaar geleden ook heb gehad en dat ik toen niet naar ziekenhuis hoefde. Vonden ze maar raar. Het slot van het liedje is dat ik andere medicatie ga krijgen. U bent niet allergisch voor antibiotica, want u krijgt als eerste infuus een dubbelsterke dosering. Nee, mompel ik en zal blij zij als deze fles leeg is. Lastig is dat na elke dag ze een nieuw bloedvat moet prikken omdat hij verstopt raakt. Speldekussen.
Na mijn 4 dagen dieet, mag ik normaal eten. Eindelijk fatsoenlijk voer. Lekkere Griekse gehakballetjes met salade en patatten. ’s Morgens 2 crackers met boter en jam en een kop thee. ’s Avonds een kop soep of een klein warm dingetje. Meestal wel lekker. Behalve de griesmeelpudding met vellen; jagh
Op dag 6 staan Wolter en Tryntsje voor mijn bed. Onze vrienden uit Smilde waren met de camper op reis en na ons rendez-vous in Aquileia stonden ze nu in Macedonië en Albanië toen ze van Henri’s gedoe hoorden. Ze besloten richting “ons” te gaan. Laura had me dat ’s morgens al verteld en toen was ik dus in tranen. Wat een verrassing en ook fijn voor Laura dat ze nu een aanspreekpunt had.
Thannos rookt graag een sigaretje, maar ja, als hij stond dan liep hij te jodelen van de pijn. Daar moesten we maar wat aan doen. Thannos in zijn bed met zijn hoofd aan de voetenkant. Ik bed gedraaid naar raamkozijn. Raam open en Thannos roken vanuit zijn bed. (Opa was toen al ontslagen). De gordijnen tussen de bedden allemaal gesloten dus het leek heel wat. Ik rookte er gezellig eentje mee vanaf het balkon. Ja, we zijn hier in Griekenland. Schitterend.
Overdag genieten we van een zigeunervrouw die aan het bevallen is. De verloskamer is 15 meter van onze kamer en volgens mij staan de deuren open. Op de gang een komen en gaan van meelevende familieleden (veel). Na een uur of 5 schreeuwen, kreunen en krijsen, maken deze geluiden plaats voor een ander gekrijs. Jawel een nieuw leven. Je maakt nog eens wat mee.
Regen en onweer. Het is de afgelopen week beestenweer geweest in Griekenland. Op een avond regent het zo erg dat het balkon van de verdieping beneden ons overloopt en het water de kamers binnenloopt. (Cardiologie onder meer). Technische dienst komt met mokers om de balkonrand kapot te rammen waardoor water weg kan stromen. Verpleegkundig personeel met trekkers aan de gang om de kamers leeg te halen.
Opa (Pappou) vertelt het verhaal dat hij 10 jaar geleden in de bergen was met zijn schapen en hij zijn kudde kwijt was. Hij kwam de man met de zeis tegen en opa vroeg of hij hem zocht. Nee, zei de man met de zeis, ga maar naar je schapen; je bent nog niet zo ver. Opa, waarom zitten ze nu zo te zeulen met me,; de man met de zeis kan me nu niet vinden.
Dit zijn zo van die leuke dingetjes tussendoor.
Op dag 8 komt het dokterscollege weer langs en vertelt me dat ik weer twee dagen langer mag blijven. Ik geef ze aan dat ik het eigenlijk zat ben. Ja, maar nu krijgt u de medicijnen via het ziekenhuis. Als we u ontslaan moet u ze zelf betalen en deze zijn erg duur. Wat is duur? Nou, zo’n 250 voor een kuurtje van vijf dagen. Ontsla me dan maar, zeg ik, en de volgende morgen mag ik weg.
Als een vaatdoek kom ik op de camping aan. Iedereen blij. Ik krijg een snee brood met een gekookt ei. Wat een delicatesse.
Dit is inmiddels bijna 2 weken geleden. Laura mag me elke dag een anti trombose prik geven. Tryntsje doet het voor. Verder veel rust; lopen is nog erg pijnlijk, niet in de zon, geen alcohol.
Wolter en Trynsje gaan 2 dagen na mijn ontslag verder met hun aangepaste vakantie. Ze bezoeken Meteorakloosters, Vikoskloof en daarna nog een paar dagen chillen op camping Helena Beach, waar wij ook een paar jaar geleden hebben gestaan. Gisteren zijn ze op de boot gestapt vanuit Igoumenitsa . Voor hun ook een totaal andere reis geworden dan gepland. Vrienden.
Na hun vertrek werd de wond achter op mijn kuit eigenlijk niet beter en er leek wat etter te zitten. Toch nog maar even naar de dokter in Tolo op vijf minuten rijden. Dokter verbaasde zich erover dat vanuit ziekenhuis niets gedaan was aan wondbehandeling. Ze vond ook dat de behandeling met antibiotica te kort was geweest. Kortom; ik krijg weer voor 10 dagen een kuur. Maar ook krijgt Laura les in wondbehandeling. Schoonmaken, zalf smeren. Dat alles 3 keer per dag. Gisteren voor controle nog even langs geweest en dokter was tevreden over zuster Laura. Uw been wordt nog groen, paars en geel; het hoort er allemaal bij.
Nog een week pillen slikken. Zalf smeren. Moesten maar eens wat meer van de omgeving gaan zien. Want die is prachtig.
Hoe het verder gaat zien we wel.
Ik dank alle familie, vrienden, koorleden en bekenden voor de enorme steun die jullie hebben gegeven aan zowel mij als aan Laura.