Albanie

Albanië
Op vrijdag 3 augustus vertrekken we vanuit Skaliste aan het Ohridmeer richting Albanië. Na 10 minuten rijden staan we aan de Macedonische grens; daar worden we door gewuifd. De Albanese kant duurt wat langer, maar na een half uurtje is ook deze hobbel genomen. Onze nieuwe in kleur afgedrukte groene kaarten worden in orde bevonden. De wegen in Albanië zijn uitstekend; beter dan in Macedonië. Er is slechts 1 grote bottleneck: Tirana. Wat een ramp om daar door te rijden. Op de rotondes geldt het recht van de sterkste. We hebben de neiging om onze auto/caravan stil te zetten, want niemand wil een millimeter opzij. Na veel gedoe, gezweet en gemopper (achteruit bidden) zitten we weer op de grote weg richting Shkoder. Wat wil je; de helft van de inwoners heeft zich in en rond deze stad gevestigd; mierenhoop. Om half drie arriveren we op camping Legjenda, net iets voor de stad Shkoder De camping ligt op een schiereiland van de rivier de Drin, die bij Shkoder in het gelijknamige meer uitmondt. De Drin hadden we al gezien in het meer van Ohrid.
Mooie camping. Washokjes, met toilet en bidet en wastafel. Aparte douches. Heel mooi zwembad en zo’n stuk of 50 plekjes voor tenten, campers en caravans (meestal campers dus). Ook een aantal kamers B&B. Naast de camping een prima restaurant, waar we ’s avonds heerlijk eten voor nog geen 22€. Deze camping zou beslist niet misstaan in Nederland. Bij de receptie staan alle activiteiten op grote borden aangegeven die je kunt doen in dit deel van het land.
Zaterdag 4/8 rusten we op de camping. Nou ja; we pakken wel onze fiets en rijden naar de Spar een nieuwe supermarkt in Shkoder. Dat is overigens het enige West-Europese wat we zijn tegengekomen in Albanië. Geen Shell, Esso, Ikea, Lidl en noem al die merkartikelen maar op. Typisch dat je dan wel de Spar tegenkomt. Op het bouwterrein achter de winkel is een vrij groot Romakamp. Dat wil je niet zien. Fietsen is met de niet onberispelijk rijdende Albanezen een aardige uitdaging. Shkoder is overigens de vierde stad van Albanië. Moslims en Katholieken verdragen zich goed met elkaar; gemengde huwelijken zijn hier geen probleem.
De middag vertoeven we aan het zwembad en dat is geen straf.
Op zondag 5/8 gaan we de Albanese Alpen in. Zo’n dertig km ten noorden van Shkoder, vlak voor de grens met Montenegro, is de afslag die ons omhoog voert de bergen in. De weg is fantastisch. Eerst via een serie haarspelden omhoog met bovenaan een mooi uitzicht over het meer van Shkoder. Daarna nog verder totdat we via een enorme serie haarspelden weer omlaag gaan. De bergen torenen inmiddels giga hoog om ons heen. Superlatieven schieten te kort. Op sommige plaatsen van de weg zijn uitzichtpunten aangelegd. We gaan weer verder en stijgen nu weer tot we bijna bij de grens van Montenegro en Kosovo zijn aangekomen. De temperatuur is inmiddels gezakt naar zo’n aangename 25 gr. We zitten zelf op zo’n 1800 meter hoogte. Op vruchtbare kleine vlaktes staat een enkel boerderijtje. Het gebied ademt rust en schoonheid. Dit hadden we niet verwacht. Op de terugweg lunchen we lekker bij een minicamping met restaurantje. Heel gezellig en alles is zo goedkoop. In dit land doen we niet aan Radlers, dus het is of bier of fris. Ik meen me ter herinneren dat ik cola dronk en Laura Schweppes. Bordje sla en een bordje patat met elkaar gedeeld.
Maandag 6/8. Het strand van de Adriatische zee is ook maar een half uurtje rijden met de auto. Heeeeeeeerlijk warm zeewater. Het strand is rustig; het is hoogseizoen. Op de terugweg naar de camping veel schapen, geiten , koeien en zelfs varkens op de weg. De omgeving heeft alles in zich om meer met toeristen te kunnen doen. Het land is prachtig.
Dinsdag 7/8. We gaan naar een oude boogbrug iets ten noorden van Shkoder. Hiervoor pakken we de fiets. Dwars door het centrum van Shkoder. Goed uitkijken voor scheurende auto’s. Na een uurtje, het is overigens wel 38 gr komen we bij een prachtge oude boogbrug over de rivier. De rivier is heel breed, maar er staat geen druppel water in. We drinken een biertje op het terras van het dorpje bij de brug. De mensen zijn nieuwsgierig. Waar komen we vandaan, wat vinden we van Albanië en o, zijn dat elektrische fietsen. Krijgen van de ober een schaaltje druiven. Gastvrij. De terugweg voert ons over landweggetjes langs boerderijen en kleine gehuchtjes terug naar Shkoder en de camping.
Woensdag 8/8. Meteen om 9 uur, het is dan nog maar 28 gr. stappen we op onze fiets om naar het kasteel van Rozafa te rijden. Dit kasteel is goed te zien vanaf de camping. Het is maar 2 kilometer, maar het stijgingspercentage is eerder 15% dan 8 of zo. Toch doen de fietsen waarvoor ze zijn aangeschaft. Zo’n klimmetje is evengoed best inspannend.
Twee euro entree verder en we staan op een kastelen complex met indrukwekkende uitzichten over de stad, de camping, de rivieren (Drin), het meer van Shkoder en de Alpen in de verte. Prachtig. ’s Middags fietsen we naar het meer van Shkoder en lunchen in een restaurantje langs het meer. Onder het restaurant kunnen we zwemmen en lekker in de schaduw zitten. Geen slangen gezien, wel knabbelvisjes.
Donderdag 9/8 worden we om half zeven opgehaald van de camping en gaan naar Komani. Eerst is de weg goed, maar naarmate we de bergen verder ingaan wordt de weg steeds slechter. De rivier (Drin dus) is op verschillende punten afgedamd en zo is er een langgerekt aantal stuwmeren ontstaan. Ze kronkelen als fjorden door het landschap. Bij Komani is weer een grote stuw en vandaar gaan we op de ferry de rivier verder op. Het water is hier bijna 200 meter diep. Eindpunt van de veerboot is Fierze, een kilometer of 60 verder. Wij gaan maar een uurtje met deze boot mee. Onderweg worden tussenstops gemaakt om boerderijbewoners af te zetten. Wij belanden na een uurtje ook bij een boerderijtje en vandaar gaan we met een kleine motorboot een zijrivier op. Glashelder, zeer koel water. Het ontbreekt me aan woorden om te omschrijven hoe mooi de uitzichten zijn. Helemaal aan het einde wordt de rivier smaller en smaller en uiteindelijk is er een rustplaats gebouwd met terras en ligstoelen om te zonnen. We gaan te water; het is erg koud maar tintelend verfrissend. Na een half uurtje weer terug naar de motorboot, die ons bij de boerderij afzet voor de lunch. Ons is een gezelschap van 2 Duitsers, 2 Italianen, 2 Russen en 2 Nederlanders. De lunch is heerlijk. Salade, patatten, kaas, ham, brood en geroosterd lamsvlees. Bier en raki om de dorst te lessen. Raki lest geen dorst, maar verbroedert wel, dus in korte tijd hebben we de internationale betrekkingen weer op een hoger peil gebracht. Helaas moeten we ook weer terug. Na nog een zwem onder de boerderij, komt de veerboot weer aan en brengt ons naar Komani, waar de bus ons opwacht. Na een hobbeldehobbel tocht van weer anderhalf uur en een chauffeur die het een sport vind om het Albanees record snel thuiskomen te breken ten koste van passagiersmagen komen we weer op onze camping aan. Nog even het stof van de weg er af zwemmen en ’s avonds ook nog eens lekker eten in het restaurant. Morgen gaat de wekker weer vroeg. We gaan naar Bosnie-Herzogevina.
Onze bucketlist voor Albanië hebben we nagenoeg helemaal afgewerkt. Dit is een land om terug te komen. Prachtig.